Czekoladowe Filipiny

Aby przekonać się, jak się rzecz ma z tą czekoladą, pewnego słonecznego dnia (tutaj zresztą większość dni jest słoneczna…) z grupą przyjaciół wyruszyłyśmy w podróż na wyspę Bohol, położoną niedaleko jednej z głównych filipińskich wysp, Cebu, w środkowej części archipelagu (rejon Central Visayas). Po dwugodzinnej podróży nasz wodolot przybił do przystani w stołecznym mieście Tagbilaran. Tam wynajęłyśmy samochód, dzięki któremu dotarłyśmy do wielu urokliwych miejsc wyspy, o których wcześniej nie słyszałyśmy. Podziwiałyśmy wioski z zachowaną hiszpańską architekturą, uśmiechające się beztrosko dzieci z dachu szkolnego autobusu, lasy mahoniowe, szerokie ryżowe pola, białe piaszczyste plaże, krystalicznie czystą, turkusową wodę… Doprawdy, miła niespodzianka zarówno dla początkujących, jak i bardziej zaawansowanych podróżników.

„Sto dziewięćdziesiąt siedem, sto dziewięćdziesiąt osiem, sto dziewięćdziesiąt dziewięć…” – liczę, wspinając się na jedno ze wzgórz. Nie uwierzycie – jestem w Buenos Aires, w miasteczku Carmen, 55 kilometrów od Tagbilaranu (tak, tak, jestem wciąż na Filipinach –hiszpańskie nazwy miejscowe pozostały po dawnych kolonistach), przy Chocolate Hills Complex, w miejscu, z którego roztacza się najlepszy widok na dolinę Czekoladowych Wzgórz.

Po kilku kolejnych stopniach schodów docieramy na szczyt. Widok po stokroć wart jest wysiłku: we wszystkich kierunkach, po sam horyzont, naszym oczom ukazują się setki wzgórz w kształcie kopuł czy raczej kropel zastygłej czekolady, rozsianych pośród ogromnej zielonej równiny. Trawa i inna roślinność porastająca wzgórza więdnie tu latem, nadając wzgórzom brązowy, czekoladowy kolor – stąd właśnie nazwa tego miejsca. Nie ma więc obiecanej czekolady… Rozczarowanie? Wcale nie! Wyobraźcie sobie to odczucie: stać pośród gigantycznych, urastających do pięćdziesięciu metrów Czekoladowych Wzgórz,  przypominających góry pysznych łakoci o jednolitym kształcie, których naliczono już tu (w Carmen i okolicznych miejscowościach Batuan i Sagbayan) tysiąc siedemset siedemdziesiąt sześć. Wrażenie niezapomniane!

Najlepsze widoki  przynosi schyłek suchego lata, kwiecień i maj. Jednak w okresie wilgotnym (to filipińskie „lato mokre” – innych pór roku tu nie ma – trwające od czerwca do listopada) plenery są równie piękne, z tą tylko różnicą, że wzgórza są wówczas zielone. Wyglądają wtedy tak, jakby miętowe nadzienie ulubionej czekolady wypłynęło na wierzch – dla niektórych równie smakowicie.

Na pocieszenie dla tych, którzy koniecznie pragną przywieść stąd choć kawałek prawdziwej, miejscowej czekolady, trzeba dodać, że w okolicznych sklepikach można kupić „Cocoa Tablea”, twarde kakao do gotowania z mlekiem. Bardzo smaczne!

„Jak powstały te wzgórza?” – to oczywiście najczęściej zadawane przez turystów pytanie. Jedna z miejscowych legend mówi o dwóch walczących olbrzymach, którzy rzucali się kamieniami i piaskiem przez kilka dni. Kiedy walka wydała się im daremna – żaden nie potrafił pokonać drugiego – postanowili zostać przyjaciółmi i rozeszli się, pozostawiając po sobie bałagan na polu bitwy, czyli rzeczone wzgórza. Inna legenda głosi, że wzgórza powstały z łez olbrzyma, który opłakiwał śmierć swojej ukochanej.

Naukowych wyjaśnień też jest kilka. Jedna z popularnych teorii mówi, że miliony lat temu duża cześć wyspy Bohol była ukryta pod wodą, a pagórki stanowiły część rafy koralowej. Po tym, jak korale zostały wyniesione na powierzchnię i woda ustąpiła, wiatr i deszcze nadały wzgórzom jednakowy kształt. Z kolei inna teoria głosi, że wzgórza powstały na skutek podmorskiej erupcji wulkanu. Jakkolwiek było, Czekoladowe Wzgórza są wielkim cudem natury, wobec którego trudno było pozostać obojętnym – każda epoka szukała wyjaśnień ich powstania. Bez względu na to, którą wersję wydarzeń przyjmiemy, należy zapewnić o jednym: jest tu smakowicie pięknie! Przyjedź i sam się przekonaj, zapraszamy – na filiżankę smaków!